Выстаўка "Сны маёй Радзімы"

17 ліпеня а 17–й гадзіне ў Нацыянальным гістарычным музеі Рэспублікі Беларусь адбудзецца ўрачыстае адкрыццё персанальнай выставы акварэляў Любові Міньковіч "Сны маёй Радзімы".

Імя нашай зямлячкі, таленавітай і паспяховай мастачкі Любові Міньковіч, якая жыве і працуе цяпер у Ізраілі, вядома ў розных краінах, дзе яна экспанавала свае творы. ЗША, Італія, Польшча, Эстонія, Расія, Германія, Літва, Аўстралія – гэта далёка не поўны пералік краін, у якіх акварэлі Любы Міньковіч знайшлі свой пастаянны адрас. Яшчэ будучы ў Беларусі членам творчага Саюза мастакоў, яна правяла шэраг персанальных выстаў і прымала ўдзел у шматлікіх Рэспубліканскіх і Усесаюзных (у часы СССР) мастацкіх выставах. Гэтак актыўнай яна застаецца і па гэты дзень на сваёй другой Радзіме, з'яўляючыся членам Аб'яднання прафесійных мастакоў Ізраіля.

Асноўнай тэмай твораў Любы Міньковіч, як і раней, застаюцца незабыўныя пейзажы Беларусі. Такія неяскравыя, у параўнанні з Ізраілем, часта пахмурныя, трохі сумныя і ад таго навадныя на філасофскія разважанні. Менавіта ў акварэлі атрымоўваецца найбольш пранікліва паказаць усю цеплыню адносін, усю гаму пачуццяў да сваёй радзімы. Помнікі беларускай архітэктуры гэтак жа заўсёды прыцягвалі ўвагу мастачкі і сёння застаюцца абавязковымі персанажамі яе твораў.

Удалечыні ад радзімы, успаміны пра мінулае з'яўляюцца ў яе снах і ўвасабляюцца ў рэальных акварэльных вобразах.

Выставу сваіх твораў "Сны маёй Радзімы" Любоў Міньковіч перадае ў дар Нацыянальнаму гістарычнаму музею, у залах якога яна і экспануецца.

Фрагменты біяграфіі:

Нарадзілася ў Мінску ў 1946 г. Упершыню занялася жывапісам у студыі С. П. Каткова і працягнула ў мастацкай школе, дзе педагогам быў Л. А. Дударэнка.

Скончыла Беларускі тэатральна–мастацкі інстытут ў 1973 годзе

Выставачную дзейнасць пачала ў 1977 г. У Саюз мастакоў Беларусі ўступіла ў 1988 г. Паехала на пастаяннае месца жыхарства ў Ізраіль у 2002 г.

Знаходзіцца ў Таварыстве прафесійных мастакоў Ізраіля з 2003 г.

Творчую працу спалучае з педагагічнай і выставачнай дзейнасцю.

З успамінаў:

"З дзяцінства марыла пра мастацтва. Як і многія дзяўчынкі пасляваеннага пакалення, не маючы цацак, малявала на паперы лялек і адзенне для іх, затым выразала і гуляла, выпрабоўваючы пачуццё вялікай радасці як ад самога працэсу творчасці, так і ад яго выніку. Здзіўляла як чароўным чынам з'яўлялася наяве тое, пра што толькі марыла. Гэта пачуццё па гэты дзень суправаджае мяне ў працы".

"У час вучобы ў школе, інстытуце мы малявалі нацюрморты, партрэты, асвойваючы акадэмічную тэхніку малюнка. Жывапісам займаліся не толькі ў навучальных майстэрнях, але і на прыродзе. Мне вельмі падабалася хадзіць на эцюды. Паступова захапілася акварэллю. Мяне пакарыла акварэльная тэхніка тонкай танальнай празрыстасцю і тым, што яна, пры ўяўнай лёгкасці, патрабуе ад мастака засяроджанасці, цярпення і адначасова шпаркасці для маментальнага ўвасаблення жывапіснага ладу".

"Да мастацтва прылучылася з дзяцінства. Яшчэ падчас свайго навучання ў школе ездзіла ў Ленінград да бабулі. А там Эрмітаж ... Рускі музей ... Шэдэўры сусветнага мастацтва. Усё гэта захапляла і, вядома, пакінула ў памяці моцныя ўражанні на ўсё жыццё ".

"З цеплынёй заўсёды ўспамінаю сваіх педагогаў. І Сяргей Пятровіч Каткоў ў студыі пры Рэспубліканскім Палацы піянераў і Леанід Аляксандравіч Дударэнка ў мастацкай школе заклалі асновы выяўленчай граматы. У інстытуце маім настаўнікам быў Віктар Іванавіч Сахненко – мастак арыгінальнага творчага талента. Пазней маю любоў да акварэлі падтрымаў Віталь Канстанцінавіч Цвірка. Ён быў не толькі бліскучым майстрам у станкавым жывапісу, але і сапраўдным віртуозам у тэхніцы акварэлі. Віталь Канстанцінавіч стаў галоўным маім настаўнікам і многія яго парады я да гэтай пары увасабляю ў сваіх працах, памятаючы пра яго з шчырай падзякай".

Нацыянальны гістарычны музей Рэспублікі Беларусь

Мінск, вул. К.Маркса, 12

Тэл .: 327–43–22